Bu yazı leatherbiz.com adresinden alınmıştır.
Dr. Christine Anscombe, 2024 yılının sonunda Uluslararası Deri Teknologları ve Kimyagerleri Birlikleri (IULTCS) Eğitim Komisyonu’nun (IUT) başkanı oldu. Bu röportajda, dünyanın dört bir yanındaki deri eğitiminin geleceğine dair umutlarını paylaşıyor.
Deri endüstrisindeki kariyerinize hazırlanırken aldığınız eğitim ve öğretimi nasıl özetlersiniz?
Deri endüstrisiyle ailevi bir bağım yoktu. 14 yaşındayken okulda bir meslek fuarına gitmiştik. Nene College’dan bir broşürle geri döndüm — bu okul, daha sonra Northampton Üniversitesi bünyesindeki Yaratıcı Deri Teknolojileri Enstitüsü (ICLT) oldu. Okulum Northamptonshire’da olmasına rağmen, kariyer öğretmenimiz Nene College’daki deri programını hiç duymamıştı ve beni başka bir şey yapmaya ikna etmeye çalıştı. Ancak o fikir aklımda kaldı ve başvurdum.
Kabul edildiğim için şanslı olduğumu düşünüyorum çünkü lise bitirme sınavlarında beklediğim kadar iyi sonuç alamamıştım. Programın direktörü Peter Ellement bana çok yardımcı oldu. O zamanlar bu bir lisans programı değildi. Aldığımız yeterlilik “Higher National Diploma” adında, mesleki bir yükseköğretim diplomasıydı. 1982’den 1984’e kadar bu eğitimi aldım. Sınıfımda tek kadındım ve 30 farklı milletten oluşan bir grubun içinde yalnızca iki İngiliz öğrenciden biriydim. Bu durumu çok sevdim. Deri endüstrisinde dünyanın her yerinde iş olduğunu gösteriyordu. Herhangi bir tabakhane bağlantım olmadığı için istediğim yere gidebilirdim ve bu bana çok cazip geldi.
Bir dezavantaj da vardı: Diğer herkes tabakhane sahasında bolca iş deneyimi edinmişti, bense hiç edinmemiştim. Ancak kurs sabah dokuzdan akşam beşe kadar sürüyordu ve bol miktarda uygulamalı ve laboratuvar çalışmasının yanı sıra teorik dersler de vardı. Bu eğitim, mezun olduğunuzda birine hemen faydalı olmanızı sağlıyordu; bunu yapabileceğimden emindim.
Bu eğitimle iş hayatına atıldığınızda öne çıkan deneyimleriniz nelerdi?
Kursun sonunda dört iş teklifi aldım: biri Yeni Zelanda’da, ikisi İtalya’da ve biri Birleşik Krallık’taydı — Cotswolds’daki Carr Tanning’de. Şirkette bir yöneticiler kuşağı emekliliğe hazırlanıyordu ve bir halefiyet planı yoktu. Beni işe aldılar ve ben de memnuniyetle kabul ettim. Kısa süre sonra Avustralya’ya, Packer Leather’a çalışmaya gittim. Bir süre İngiltere ve Avustralya arasında gidip geldim ve bu dönemde iki çocuğumu dünyaya getirdim. Tam zamanlı işe geri döndüğümde Northampton’daki BLC Leather Technology Centre’da çalıştım. Burada 11 yıl kaldım ve sonunda eğitim bölümünü yönettim.
Burada 2017’de vefat eden arkadaşım ve meslektaşım Amanda Michel ile tanıştım. Amanda ile birlikte Leather Wise adlı kendi deri eğitimi ve danışmanlık şirketimizi kurduk. Üzerinde çalıştığımız projeler arasında ulusal bir mesleki yeterlilik sistemi tasarlamak da vardı. Ayrıca deri ürünleri markası Mulberry’nin kendi çıraklık programını yürütmesine yardımcı olduk. Daha sonra Amanda ile birlikte ICLT’nin sunduğu yüksek lisans programı için ders materyalleri hazırladık. Northampton Üniversitesi ile bağımı sürdürdüm ve teknik danışma grubuna üye oldum. Üniversite bana 2016’da fahri doktora unvanı verdi.
2009’da Leather Wise’tan ayrıldım ve araştırma ve test kuruluşu SATRA’da tam zamanlı çalışmaya başladım. Hâlâ orada çalışıyorum ve pazarlamadan sorumlu müdür yardımcısıyım. Uluslararası Deri Teknologları ve Kimyagerleri Birlikleri (IULTCS), 2024’ün sonunda beni Eğitim Komisyonu (IUT) başkanlığına atadı.
Son yıllarda deri eğitiminde ve bu eğitime erişimde meydana gelen başlıca değişiklikler neler?
Reutlingen ve Northampton büyük kayıplar oldu. Almanya’daki Lederinstitut Gerberschule Reutlingen 2011’de kapandı. Northampton Üniversitesi’ndeki ICLT’de deri derslerinin öğretimi 2025 yazında sona erdi. Elbette başka eğitim seçenekleri de var. Ancak sorun şu ki, IULTCS şu anda dünya çapında nelerin mevcut olduğunu ve kimlerin ne sunduğunu tam olarak bilmiyor.
Türkiye’de, İspanya’da ve diğer ülkelerde programların olduğunu biliyoruz; bazı kurumlar da uluslararası öğrenciler için erişimi kolaylaştırmak amacıyla İngilizce dersler veriyor. Bizim amacımız, bu programları en iyi nasıl destekleyip tanıtabileceğimizi ve daha fazla genci bu alana nasıl çekebileceğimizi bulmak.
Northampton ile bağım benim için çok önemli ve fazla eleştirel olmak istemem. ICLT sunduğu eğitim açısından istisnaiydi, ama gerçekten sektörün ihtiyacı bu muydu? En azından Birleşik Krallık’ta herkesin üniversiteye gidip diploma alması gerektiği fikrine çok takılıp kaldık. Üniversitelerin finansmanı da buna bağlı. Ama bu herkese uygun değil. Deri hakkında öğrenmek isteyenler için daha geniş bir öğretim materyali yelpazesi sunmamız, bunlara erişimi kolaylaştırmamız gerekiyor. Her şey daha esnek olmalı. Yıllar içinde seçenekler yeterince çeşitli değildi.
Deri endüstrisi bu esneklik eksikliğine katkıda bulundu mu?
Hem endüstride hem de eğitimde büyük değişimler yaşandı ve bu çok önemli. Her şey paraya dayanıyor. Şirketlerin bütçeleri giderek daralıyor ve eğitim ile öğretim, ilk kesilen kalemler arasında. Bu çok kısa vadeli bir bakış açısı.
Birçok şirketin beklentisi, eğitim kurumlarından mezun olmuş adayları hemen işe alabilmekti; yani sürecin son ürününden yararlanmak istiyorlar ama o son ürünü yetiştiren sürece pek katkıda bulunmak istemiyorlar.
Elbette istisnalar var; yatırım yapan firmalar da bulunuyor. Northampton’daki ICLT’nin kapanma kararı alındığında, ben Supporters of Leather Education and Science (SOLES) adlı gayriresmî grubun bir üyesiydim. Amacımız, sektördeki insanların bu konuda ne düşündüğünü anlamak ve ICLT’yi kurtarmak için bir şans olup olmadığını görmekti. Bu girişim bir ara 70 kuruluştan 100’den fazla kişiyi kapsayan bir ağa dönüştü.
Bundan çıkan en net mesaj şu oldu: sektör, esnek, modüler, pratik temelli deri teknolojisi eğitimine ihtiyaç duyuyor. Ve en büyük zorluk muhtemelen uygulama kısmı. Şu anda birçok pratik deri eğitimi kimya firmaları tarafından veriliyor; yani bu boşluğu onlar dolduruyor.
Eğitimdeki bu değişimlerin sektör üzerindeki etkileri neler oldu sizce?
Sonuçlar henüz tam hissedilmedi. Tüm bu bilgiyi aktaramazsak, bir noktada deriyi iyi şekilde nasıl üreteceğini bilen insanlar kalmayacak. Bunu iyi bilen insanlar olmadan yenilik de olmaz.
Temel tabaklama süreci iyi belgelenmiştir; bir deri parçası üretmeyi öğrenebilirsiniz. Ancak bizim bundan fazlasına ihtiyacımız var. Bana göre en büyük tehdit, biyomalzemelere olan talebin artmasıyla gelecekte deriye çok iyi bir alternatifin ortaya çıkmasıdır. Et ve et atıkları yine olacak. Bir biyomalzeme şirketi, bu atığı bizden daha iyi değerlendirebilir, kolajeni farklı bir şekilde kullanabilir. Eğitimi kaybederseniz, buna meydan okuyabilecek insanları da kaybedersiniz.
IULTCS, yeni nesil deri bilimcileri ve profesyoneller yetiştirmeyi önceliklerinden biri olarak belirledi. Bunu nasıl gerçekleştirmeyi planlıyorsunuz? Daha geniş sektörden ne tür destek almayı umuyorsunuz?
Belki de dünyada mevcut olan öğretim sistemleri daha resmî bir hâle getirilebilir, küresel bir müfredat oluşturulabilir. Belki de IULTCS, küresel bir kuruluş olarak, Birleşmiş Milletler Sınai Kalkınma Teşkilatı (UNIDO) bünyesinde yer alabilecek küresel bir eğitim paketi geliştirebilir.
Ama yeni şeyler icat etmeden önce şu anda nelerin var olduğunu belirlememiz gerekiyor. Benim içgüdüm, tekerleği yeniden icat etmemize gerek olmadığı yönünde. Hâlâ sektör hakkında derin bilgiye sahip insanlar var. Farklı formatlarda iyi materyaller de mevcut. Bunları bir endüstri paketi hâline getirebiliriz; bu da profesyonel bir yeterliliğe — hatta belki bir IULTCS sertifikasına — dönüşebilir. Ancak bunun düzgün bir şekilde yürütülmesi ve sektörün de buna sahip çıkması gerekecek.
Küresel deri sektöründe liderlik ve ortak vizyon eksikliğini, sektörün bugün yasa koyucular ve birçok tüketici markası tarafından haksız muamele gördüğü izlenimiyle ilişkilendirmemek zor. Bu alanda çalışmaya ve seyahat etmeye sizi motive eden şey nedir? Geleceğe dair umudunuzu ne besliyor?
En büyük artı, bu sektördeki insanlar ve kurdukları ilişkiler. Bu sektörde rakipler birbirleriyle konuşabiliyor, bir araya gelip keyifli vakit geçirebiliyor. Bunu diğer sektörlerde görmedim. Deri insanları, bu malzemeye tutkuyla bağlı. Bu tutku, endüstriyi kurtaracak olan şey.
Bir noktaya geliyorsunuz ve artık iş birliği yapmanız gerekiyor — biz deri sektöründe şu anda o noktadayız. İnsanlar bilgi paylaşımının rekabet gücünü azaltmayacağını anlamalı. Gelecek burada yatıyor ve ben bu gelecek konusunda iyimserim. Bu sektörde olduğum için minnettarım; bana çok sevdiğim bir kariyer verdi.
Uluslararası Deri Teknologları ve Kimyagerleri Birlikleri Eğitim Komisyonu Başkanı Dr. Christine Anscombe
Kaynak: SATRA